به کارگیری برخی از اصول رمانتیسم یکی از وجوه شعری مشترک دو شاعر برجسته ی ایران و لبنان، سهراب سپهری و جبران خلیل جبران است. مبانی کلی حاکم بر ایدئولوژی این مکتب یعنی آزادی، فردیت، هیجان و احساسات، سیر و سیاحت، سفر جغرافیایی و تاریخی و کشف و شهود به فراوانی در آثار این دو شاعر مشاهده می شود. پژوهش حاضر کوششی است در بازیابی نحوه ی به کارگیری اصول و مبانی رمانتیسم و بیان وجوه تفاوت و تشابه آن در آثار این دو شاعر. این جستار بر چند فرضیه ی بنیادین استوار بوده است: 1. سهراب سپهری و جبران خلیل جبران از میان گونه های مختلفی که می توان برای رمانتیسم قائل شد به طور ویژه به رمانتیسم آرمان شهری پای بند بوده اند 2. سفر جغرافیایی و تاریخی و نیز علاقه مندی به زادگاه در آثار هر دو شاعر نمود یافته است. 3. فردیت در آثار جبران گاه تبدیل به دغدغه ی اجتماعی و مردمی می گردد؛ حال آن که در شعر سپهری همواره فردیت و درون گرایی از نوع کشف و شهود عرفانی پیش چشم خواننده پدیدار می شود. دستاورد علمی این پژوهش نشانگر این مطلب است که مجموعه ی عوامل یاد شده پیرامون مبانی مکتب رمانتیک به صورتی بارز در آثار این دو شاعر بازتاب یافته است.
)